Hij is 11, net begonnen in groep 8. Hij zit helemaal gespannen aan tafel. ‘Maar ik weet nog helemaal niet wat ik wil worden later, hoe kan ik dan weten naar welke middelbare school ik wil gaan?!’

De beroepskeuze

Ik probeer hem gerust te stellen, probeer op hem in te praten. Leg hem uit dat zovéél kinderen niet weten wat ze willen worden, zeker niet als ze pas nét 11 jaar zijn. Sterker nog, ik spreek nogal wat volwassenen die nog altijd niet weten wat ze willen worden, of zich afvragen waarom ze doen wat ze doen… elke dag weer…

‘Iets met techniek’

Mijn poging hem gerust te stellen, helpt betrekkelijk weinig. In zijn klas zijn nu eenmaal al een aantal kinderen met zeer concreet uitgestippelde toekomstplannen, en daar steekt zijn idee van ‘misschien iets met techniek’ nogal schril bij af. Dat begrijp ik wel.

Plezier hebben

Maar toch…. Ik probeer hem uit te leggen dat het zo ongelooflijk belangrijk is om iets te gaan doen waar je ook plezier in hebt, en dat dat óók op de middelbare school al zo is. Leren met plezier is nu eenmaal eenvoudiger dan leren met tegenzin.

Een school kiezen

Dus een school kiezen waar je je ‘lekker voelt’ is veel belangrijker dan die school kiezen waar je vrienden ook naartoe gaan, leg ik hem uit. Maar ja…. vanuit het perspectief van een 11-jarige is dat natuurlijk maar een vreemd argument…

Het probleem ‘lichter’ maken

En tegelijk probeer ik zijn probleem wat ‘lichter’ te maken door uit te leggen dat hij echt, voor welke school hij ook kiest, zijn diploma zal gaan halen. Dat het – in die zin – ook weer niet zoveel uitmaakt, omdat hij daarna toch nog alle studies kan gaan doen als hij dat wil.

Een druk

Wat een druk voor zo’n jong kind die deze druk ook voelt én zo serieus neemt. Soms wens je zo’n kind toe dat hij gewoon nergens over nadenkt en de ‘meest makkelijke‘ oplossing kiest: de school die het dichtst bij is en waar hij allerlei kanten op kan. Maar dat kun je niet afdwingen.

Een bewuste keuze

En tegelijkertijd is het ook zo: als hij nu, dit jaar, een bewuste keuze kan maken, binnen zijn huidige mogelijkheden, dan is de kans groter dat hij later een pad kiest dat echt goed bij hem past. Anders komt hij over 20 jaar in de situatie dat hij zegt ‘tja, ik weet eigenlijk niet waarom ik dit ben gaan doen, ik ben er zomaar ingerold. Maar ik weet wel dat ik dit niet heel mijn leven wil blijven doen…’. Dus hoe vervelend ook, ik laat hem maar even tobben. Het heeft zin.

Hij komt er wel. Hij is 11, net begonnen in groep 8. Hij is mijn zoon.